من صدایت میزنم

  دستپاچه می شوم وقتی...  نگاهم میکنیو همینعاشقانه ی ساده یعنی عشق... من صدایت میزنم...

ابن خلدون ولی الدین ابوزید عبدالرحمن بن محمد، معروف به ابن خلدون، در سال 732 هجری ( 1332 میلادی ) در یکی از خانواده های اندلسی ( اسپانیایی ) که از حضرموت یمن به تونس کوچیده بودند، در شهر تونس زاده شد. قرن ابن خلدون، قرن نهم هجری یا قرن چهاردهم میلادی است.  خانواده او که خود را از نسل مردی به نام خلدون می دانستند، دیر زمانی پیش، از عربستان جنوبی به اسپانیا کوچیده، نخست در کارمونا که شهری کوچک و در نزدیکی قرطبه و اشبیلیه و غرناطه است و سپس در اشبیلیه سکونت گرفتند و با بربران و اسپانیایی ها آمیخته شدند. پس از چند نسل، اعضای این خانواده با وجود دستیابی به مقامات حکومتی و علمی اشبیلیه، به سبب آشوب های محلی، اسپانیا را ترک گفته و به شمال غرب افریقا مهاجرت کرده و به خدمت امیر دودمان حفص در آمدند.  پدر عبدالراحمن که از اهل علم به شمار می رفت معتقد به مذهب مالکی بود. عبدالرحمن پس از آموختنی های مقدماتی، نزد بهترین استادان آن دیار به تحصیل علوم نقلی و عقلی پرداخت. در 17 سالگی او ، بیماری وبا تونس را فراگرفت و هزاران تن و از جمله پدر و مادر او را از بین برد .  در 20 سالگی دبیر سلطان تونس شد ، ولی در جنگی که همراه سلطان بود، از تونس گریخت و در شهر فاس به کسب علم کوشید و ضمنا سمت دبیر سلطان دودمان مرینی را پذیرفت. اما به زودی برای شرکت در توطئه ای بر ضد سلطان به زندان افتاد. دو سال بعد با مرگ من صدایت میزنم...

تو همانی که هر بار با حرفهایت آزارم میدهیفکر نکن بی جوابمهمان لحظه پُر از جوابماگر نمی گویم چون چیزی مدام در من می گوید:حیف که دوستت دارم ... من صدایت میزنم...

من صدایت میزنم...